O río Barbantiño, ao Norte da provincia de Ourense, é o protagonista dun circuíto fluvial de algo máis de dez quilómetros que percorre unha contorna natural de gran beleza, salpicado por pequenas pontes e pasarelas, e onde a presenza de vellos muíños dá fe da importancia dos ríos galegos para a economía local.
O Camiño Natural do Barbantiño discorre polos municipios de Maside, Amoeiro e Punxín, onde comeza o roteiro. Saíndo de Ourense pola N-120, en dirección a Vigo, tómase a N-541 á altura de Barbante, en dirección ao Carballiño, ata a localidade da Forxa (Punxín). Alí, fronte á «Casa do Concello», pola dereita, chégase á capela de San Roque, onde un camiño de formigón descende ata a ribeira do río.
Esta zona de baño, denominada O Bañiño, na marxe dereita do río, é un afloramento de augas tépedas (23 ºC) e sulfurosas, con propiedades mineiro-medicinais e o punto de partida do roteiro.
Ao longo do Camiño hai que salvar pequenos arroios a través de pontes e pasarelas de madeira, mentres os muíños restaurados convértense en lugares propicios para facer unha parada. Xa ao principio do roteiro aparece unha pequena área recreativa e unha fonte de auga termal. Desde este punto, ascéndese paulatinamente á conca fluvial ata a ponte da estrada OU-409, entre paisaxes agrícolas e bosques de ribeira formados por amieiros (Alnus glutinosa), chopos (Popu/us sp.) e salgueiros (Sa/ixsp.).
O paseo polo bordo do río está sucado por rocas graníticas esmaltadas pola auga e un dosel de carballos ( Quercus robur) e rebollos ( Quercus pyrenaica), acompañados de fento real ( Osmunda regalis), unha especie de fento moi estendido nas concas galegas.
Antes de chegar á ponte, ascéndese ao pobo de O Viñao, para logo volver de novo ao camiño á altura da ponte. Desde alí descéndese outra vez ata o río e o Camiño continúa por un val que se vai estreitando aos poucos. O verdor deste bosque de ribeira resplandece aínda no inverno debido á presenza de loureiro na vexetación. Este misterioso tramo, que evoca no recordo a imaxe do bandido Fendetestas de «O bosque animado», tamén sorprende con pequenos «caneiros» ou diques artesanais de pedra, que no seu día serviron para estancar a auga e desviala por unha canle para o seu posterior uso hidráulico.
Continuando o roteiro chégase a un punto onde parte outro camiño que sobe a unha área recreativa de descanso, desde a cal se pode emprender de novo a marcha ao bordo dunha canle, ata chegar a San Fiz, un pequeno pobo de escasos habitantes onde merece a pena visitar a ermida de San Pedro. A partir de alí, o Camiño baixa ata a ponte medieval de San Fiz, a pé da localidade de Santa Baia. Esta ponte, que ten un dos seus arcos apuntado, atópase no antigo Camiño Real que unía Ourense con Santiago de Compostela. Ao cruzar a ponte, empréndese a volta pola marxe esquerda do río, a través dun túnel que pasa baixo a vía férrea. Ao saír deste túnel, aparece unha paisaxe de auga remansada en dirección ao bordo dun pequeno encoro, a presa do Barbantiño. Sinuoso, o roteiro continúa a través de piñeirais e toxos por baixo da ponte do AVE, nun descenso serpenteante pola montaña que conduce a varios muíños, os «Muiños dás Penas», que poñen de manifesto a importancia da cultura da auga en Galicia. Alí pódese emprender un pequeno paseo por unha pasarela metálica, ata a fermosa paraxe natural da «Fervenza do Barbantiño» ou «Catarata do Cachón», coñecido pola súa fervenza de 15 metros de altura e as súas pozas de auga cristalina. Regresando aos muíños, unhas escaleiras baixan ata unha pequena área recreativa xunto á fervenza.
Unha ponte metálica permite achegarse a ela para contemplala en todo o seu esplendor. Neste lugar pódese facer un alto no camiño antes de emprender a última etapa para volver á orixe do roteiro. Desde a área de descanso, un camiño permite o descenso para volver na dirección da auga, seguindo a marxe esquerda do río.
